Γεμάτα τα ράφια των βιλιοπλωείων από τίτλους νέων Ελλήνων Συγγραφέων τα τελευταία χρόνια. Ειλικρινά προβληματίζομαι για το αν τελικά υπάρχει ή διαφαίνεται μια τάση να εξωτερικέουμε σε τέτοιο βαθμό τις φαντασίώσεις μας, τις εμπειρίες μας ή τέλος πάντων τις αγωνίες. Ομολογώ ωστόσο ότι ένα μεγάλο μέρος αυτών των βιβλίων είναι και κενά περιεχομένου...
Τί είναι αυτό που οδηγεί κάποιον τελικά στο να γράψει ένα βιλίο, είτε αυτό είναι μυθιστόρημα, είτε ιστορικό είτε ακόμη και κόμικ;
Προσπαθώντας πρόχειρα να εντοπίσω τί από όλα συμβαίνει, καταλήγω μάλλον στο προφανές. Η συγγραφή βιβλίου έχει γίνει μια μαζική τάση. Έχει παρασύρει σε τέτοιο βαθμό τις ομάδες των ενδιαφερομένων, που πολύ φοβάμαι ότι σταδιακά θα ξεπεράσει και την δυναμική του κινητού τηλεφώνου.
Τίτλοι βιλίων χωρίς κάτι ιδιαίτερο. Ονόματα και ονόματα που παρελάζουν μπροστά στα μάτια και δελεάζουν, είτε από καλοστημένα εξώφυλλα, είτε από σήματα Εκδοτικών Οίκων.
Τελικά ποιος πληρώνει ρε παιδιά για να γίνει ο άλλος συγγραφέας;
Πως ξεχωρίζει κάποιος Εκδοτικός Οίκος το καλό, από το βιβλίο του κιλού και πόσο τελικά έιμαστε σίγουροι ότι κάθε "φιλόδοξος" συγγραφέας δεν πληρώνει από την τσέπη του το πάθος του να βρεθεί σε ένα ράφι;
Όταν περάσετε την επόεμην φορά από βιλιοπωλείο, εξετάστε με προσοχή περίπου 10 ελληνικούς τίλους βιλίων και θα καταλάβετε τί λέω... Κάθε ένα βίωμα πλεόν, καταντά βιβλίο. Κάθε εμπειρία, τη σπουδαιότητα της οποίας αντιλαμβανόμαστε διαφορετικά, γίνεται τόμος και έρχεται στο ράφι.
Ο κίνδυνος να παρουσιαστεί μια μαζικότητα βιλίων, έτσι γιατί του κάθε ενός του ήρθε να γράψει, θα μας φέρει σύντομα προ τετελεσμένων γεγονότων...